Duchowość to zdolność do transcendentnego i wzniosłego eksperymentowania pomimo naszego człowieczeństwa. Duchowość to ludzka konieczność, z wyjątkiem treningu i całkowitego zastosowania rozumu prowokującego zaprzeczenie.
Bycie duchowym, jak wielu myślało i praktykowało, niekoniecznie wiąże się z procesem religijnym. Duchowość nie jest dokładnym przedmiotem. Duchowość nie podlega ustalonym i instytucjonalnym standardom, dlatego instytucja religijna zawsze przypisze standard, formę i reżim do ćwiczenia określonej duchowości. Bez przesady możemy powiedzieć, że jesteśmy albo religijni, albo duchowi.
Duchowość wiąże się z właściwym, bezpośrednim i nieprzerwanym połączeniem; bycie duchowym oznacza zbliżanie się do boskości w takim stopniu, że stajemy się do Niego podobni.
Dlatego to, kogo szukasz jako boskiej istoty, Boga, powie wiele o tym, kim jesteś. Chrześcijaństwo na przykład przedstawiło Boga przez Jezusa, ponieważ Bóg, będąc tym, kim jest, nieznany w swojej całości, nieosiągalny, niedostępny, o Nim wiemy tylko to, co nam pozwolono wiedzieć, w Chrystusie Bóg stał się całkowicie znany, dostępny i możliwy.
I ten Chrystus obdarzył jednego Boga jedną formą wiedzy, MIŁOŚCIĄ.
„BÓG JEST MIŁOŚCIĄ”. Kropka. Dlatego, gdy mówimy o duchowości w chrześcijaństwie, istnieje ona tylko w Chrystusie i jest możliwa tylko wtedy, gdy źródłem duchowości jest wyłącznie i wyłącznie Miłość; Miłość jest źródłem, siłą, środkiem, celem naszego duchowego rozumu, jeśli mamy miłość w duchowości, mamy BOGA, całkowitego i możliwego, i stajemy się boscy przed ludźmi, będąc ludźmi duchowymi;
Duchowość chrześcijańska, błędnie uznając, że przeszła w ramach instytucjonalnego i sformatowanego procesu, pomyliła człowieka duchowego z praktykami zewnętrznymi.
Bycie duchowym oznacza opieranie swojego życia na miłości. To takie proste. Ci, którzy kochają, nie grzeszą, ponieważ we wszystkim, co jest praktykowane, miłość jest pierwszą przyczyną, a grzech przestaje istnieć dla tych, którzy kochają. Ponieważ wszystkie prawa pozostawione przez Boga są wyłącznymi kryteriami i opierają się na NIE MIŁOŚCI. Miłości do BOGA, miłości do innych i miłości do siebie.
Niekochanie oznacza krzywdzenie innych, praktykowanie zła, zdrady, nienawiści, zemsty, chciwości i nieuczciwości, ponieważ wszystkie te praktyki przestają istnieć, jeśli praktyką życia jest miłość. Dlatego miłość zakrywa mnóstwo grzechów. Dlatego tam, gdzie jest miłość, nie ma prawa. Dlatego Bóg jest w tym, kto kocha.
Bez miłości nie jesteśmy duchowi, nie mamy Chrystusa, nie mamy dostępu do Boga, nie jesteśmy zbawieni w niczym, dla niczego i przez cokolwiek.
Człowiek duchowy to taki, który żyje w miłości. Kropka.
Fabiano Moreno.