Zaman adalettir, eşitlik en saf varoluşsal gerçektir. Zaman bizi kırbaçlar, uyandırır, hayata döndürür, uyutur, uyutur, sonsuz bir uyku. Zaman aklın efendisidir, manipülasyonun, hilenin veya daha sonrasının değil. Zaman sadece vardır.
Bizim olmasa da, zaman canlı olmak ile ölmenin iması arasındaki yanılsamadır. Gerçeklik ve hayal gücü onun içinden geçer.
Zaman affetmez, geriye dönmez, işe yaramaz, kusursuz, ısrarcı, bağımsız bir ezici çekiç gibi bugününü işaretler.
Zaman bileklerimize dakikalarla, saniyelerle kelepçe takıyor, beklenen zamanı geldiğinde bizi özgür kılıyor, zaman gelmediğinde umudun zamanı, ya da zamanın zamanı pençelerini günlerle, saatlerle, dakikalarla, saniyelerle gösterdiğinde umutsuzluk.
Zaman zamandır. Zaman korkusuzdur.
Zamanın kanatları yoktur, bacakları yoktur, koşmaz, uçmaz, geciktirmez veya acele ettirmez, zaman sadece sabrımızı veya endişemizi sınar, zaman zamandır, mutasyona veya tersine dönmeye uğramadan, sağlam ve kendine özgü adımlarla, aceleci veya yavaş olmadan.
Zaman yaşlılığın senkronuyla bilgelik verir, zaman iz bırakır, soyut değildir, ifadelerle, renklerle, derecelerle görsel etkilerini yaşam tuvaline çizer.
Ah zaman, zaman, zaman, sana sarılmak, seni öpmek, arkadaşın olmak, ayrılmaz sevgilin olmak istiyorum, çünkü sen egemenliğinin kölelerini terk eden tek kişisin, keşke seni bu yolculuğun aracım yapabilseydim ve seni en iyi arkadaşlarını ahenkle çalan birinin dudaklarındaki flüt yapabilseydim.
Seninle iyi bir arkadaşlık kurabilir, seninle gülen, senin sadece ölümlüler üzerinde adalet rolünü yerine getirdiğini anlayan iyi bir dost edinebilirsem, artık sana karşı olmayacağım.